(Door Peter Sierksma, 20-11-25)
Zalig de zachtmoedigen! En met hen de nederigen van hart die ondanks alle tegenslagen in het leven toch, keer op keer, hun zegeningen blijven tellen en er altijd het beste van maken. Zo iemand was Jan Stam en alleen daarom al was het een vreugde in zijn buurt te zijn.
Bij Jan denk ik nog wel eens terug aan de Franse filmhit uit 2010, Les Intouchables. Daarin huurt een rijke invalide man (Philippe) een voormalige gevangene (Driss) in om hem als een soort butler en verzorger bij te staan. Vooral als de twee uitgaan beleven ze de mooiste avonturen, al was het maar omdat een achter een rolstoel rennende niet-Franse blanke man sowieso vraagt om vooroordelen. Nu weet ik wel, Jan was geen miljonair en ik ben zo wit als een Friese Groninger kan zijn, maar toch. Ook wij beleefden ruim voldoende als we op pad waren met de regiotaxi op weg naar een popconcert in Amsterdam. Soms werden we vergeten, soms kwamen we in een file terecht en loodste Jan de taxichauffeur via de wildste sluipwegen langs Wilnis en Mijdrecht richting AFAS of de Heineken Music Hall. Kwamen we rennend en rollend net op tijd aan. En ja, dan gingen er dankzij Jans positie opeens toch veel gesloten deuren open.
Wat er ook gebeurde, altijd stil plezier. Plezier om de beste plek, liften die stokten of na afloop die ene snackbar in de buurt die nog open was en nodig om bij te schuilen. Want na het concert begon het avontuur niet zelden opnieuw. Soms moesten we tot diep in de nacht wachten tot er toch nog een in de haast opgeroepen taxi kwam en ja, wat doe je dan als je even niet oplet en de chauffeur al bijna richting Twente rijdt, terwijl Jan toch echt in Lunetten moet wezen?
Hansje en ik leerden Jan kennen toen hij in 2010 lid werd van de Jeruzalemkerk. We hadden al snel een klik, want na een eerste kennismaking bleken we allebei eenzelfde familie uit Dordrecht te kennen. En zo tipte Jan ons als preekvoorzieners al spoedig dominee Van der Veer, die graag in Utrecht kwam preken.
Voor mij was Jan een geloofsheld. Jan leerde mij dat je ook met tegenslag optimistisch in het leven kunt staan. Een voorbeeld van hoe je steun en energie kan putten uit het geloof en de geloofsgemeenschap met wie je je verbonden voelt.
Een van Jans lievelings-songs was van een Australische band, The Triffids geheten. We gingen er in 2016 samen naar toe. Het lied heet ‘Bury Me Deep In Love’ en klinkt als een gebed. Een gebed dat tot nadenken stemde. Want was het misschien ook een wens voor de dagen dat het allemaal niet meer goed zou gaan? Als dat zo was, is die wens vrijdag 14 november jl. in liefde vervuld: dat de engelen Jan dragen.