(Door Hanny Röhm, 19-12-22)
“En ze bracht een zoon ter wereld, haar eerstgeborene. Ze wikkelde hem in een doek en legde hem in een voederbak omdat er voor hen geen plaats was in het nachtverblijf van de stad.” (Luc. 2:7)
Als mensen een klein, pasgeboren baby’tje zien, misschien mogen vasthouden, dan gebeurt er vaak iets moois. Een pasgeboren kind vertedert ons. Het kindje doet, onbewust, iets met ons. Het wekt liefde op en doet een appel op onze verantwoordelijkheid. Het meest kwetsbare maakt het meest liefdevolle in ons wakker. We willen het kindje beschermen.
Maria draagt zorg voor haar pasgeboren kind. Er is geen plek in een herberg, maar een doek is aanwezig. Jezus vertedert zijn ouders en doet een appel op hen. Als Maria Jezus in een doek wikkelt dan antwoordt ze op de roep van het zwakke om bescherming, ze kijkt naar Jezus om.
Jezus komt in een wereld waar geen plek voor Hem is. Een vijandige wereld ook. Herodes ervaart dat appel niet. Vertedering is hem vreemd. Hij moet een stuk van zijn menselijkheid hebben uitgeschakeld. Honger naar macht ontmenselijkt. Hij laat in en rond Bethlehem alle pasgeboren jongetjes ombrengen.
In deze onveilige wereld wordt God in Jezus Christus mens. Een pasgeboren kind als Koning. God laat zien hoe ware menselijkheid eruit dient te zien. Hij wekt het op. Maria wikkelt haar kind in een doek. En met Maria doen nagenoeg alle ouders dat. God wekt op wat Hij Zelf ook doet. We zijn naar Zijn beeld geschapen. God hoort onze roep om bescherming en genade en Hij kijkt naar ons mensen om.
Met Kerst vieren we de komst van Jezus in deze wereld. Als baby’tje, liefdevol in doeken gewikkeld. In de kersttijd kunnen we stilstaan bij dat appel wat God op mensen doet en wij op Hem en elkaar. Met Kerst zien we dat God ons antwoord geeft. En wij, op onze beurt, mogen Hem dagelijks opnieuw antwoord geven, net als onze medemens. Deze blijvende verbondenheid met God en mensen is wat het leven goed maakt.
Goede kerstdagen en een gezegend nieuw jaar!